Yumi
Dille

Vanaf je jeugd weten dat je je voor kinderen wil inzetten en knokken tot je een doctoraat kan doen aan een gerenommeerde Canadese universiteit: dit parcours legde Yumi Dille in een tweetal decennia af. En deze fase is slechts een doorstart naar een carrière waarin ze research, lesgeven en medische hulp wil combineren. Van een roeping gesproken…  

Wat ligt er aan de basis van je roeping?   

“Als kind was ik super nieuwsgierig. Ik wilde (en wil nog steeds) van alles het ‘Wat’ en het ‘Waarom’ weten. Ik had interesse in wetenschappen en heb het ook altijd fijn gevonden om te communiceren met mensen. Tijdens mijn jeugd nam ik deel aan verschillende jeugdkampen. Ik zette een groepje op gericht op kinderen die extra aandacht nodig hebben omwille van specifieke beperkingen om het kamp zo inclusief mogelijk te maken.  
Mijn leven veranderde voorgoed toen ik op mijn 14de mijn vader verloor. Ik werd uitstekend opgevangen door het medisch personeel. Ik keek ontzettend naar hen op en besloot dat ik later ook iets met geneeskunde wilde gaan doen. Ondanks de moeilijke ervaring, gaf het verlies een belangrijke richting aan mijn leven.” 

Wat kan je ons vertellen over de hindernissen die je hebt moeten overwinnen?  

“Precies omdat ik van alles het fijne wil weten, had ik het niet makkelijk in het middelbaar. Ik was geen doordeweekse leerling. Vervolgens geneeskunde gaan studeren was best wel pittig. Als eerstegeneratiestudent was studeren voor mij onbekend terrein, maar de steun van mijn omgeving en het geloof van mijn professoren en artsen tijdens mijn opleiding zijn zeer waardevol geweest.”  

Ik heb tijdens mijn studies, tot aan mijn stages, altijd parttime gewerkt. Ik deed hostessenwerk aan de KU Leuven waardoor ik kon deelnemen aan grote events met belangrijke academische personen. Ik luisterde naar de manier waarop ze met elkaar omgaan, naar hun levenstraject, en naar hun onderzoeken. Daar heb ik veel uit geleerd.”  

Heb je dingen opgeofferd?  

“Ik herinner mij een summer school in Cardiff, United Kingdom: terwijl de andere studenten kozen voor sociale activiteiten, zat ik artikels te lezen omdat ik de professor die de volgende dag kwam spreken echt wel interessant vond. Ik wilde dus zoveel mogelijk over hen en hun onderzoek weten om zo veel mogelijk te kunnen bijleren. Dit heeft mij de kans gegeven om een research fellowship te doen aan dit instituut, ik vermoed dat ze mijn enthousiasme hebben gezien.” 

Maar je doet nu toch maar mooi een doctoraat aan de McGill University in Canada. 

“Pediatrie is niet de meest populaire tak van de geneeskunde voor onderzoek omdat men vaak met zeldzame ziekte werkt. Mijn unieke profiel met een stevige onderzoeksachtergrond heeft mij op een goede manier klaargestoomd voor mijn doctoraat. Toen ik de kans kreeg om aan McGill Ujniversity mijn doctoraat te starten, heb ik niet getwijfeld. Het fijne aan deze onderzoeksinstelling is dat we beschikken over de nieuwste technologie en ik omringd ben door ontzettend knappe koppen. ‘The sky is de limit’ en dat heb ik nodig. Dit is wat ik echt wilde.”   

Wat drijft jou om door te gaan, ook in moeilijkere tijden? 

“Mijn passie voor geneeskunde en de patiënten die ik help, zijn mijn brandstof. Ook het vooruitzicht om een verschil te maken in de pediatrische neurogenetica motiveert me enorm. Mijn droom is om klinisch onderzoek te combineren met lesgeven en consultaties in een academische omgeving. Daarbij hoop ik ook een klankbord te kunnen zijn voor de komende generatie studenten.” 

Hoe helpt de beurs van Vocatio jou bij de verwezenlijking van die droom? 

"Het stelt me in staat om mijn traject in Canada te bekostigen en essentiële middelen zoals leermateriaal aan te schaffen. Bovendien helpt het me om te netwerken en mijn ervaringen te delen met anderen die een vergelijkbare weg willen bewandelen.”