Sarah
Lederman

Sarah Lederman put levenskracht door de schoonheid van alledaagse momenten vast te leggen. Gedreven door vurige nieuwsgierigheid, verkent ze de diepten van het leven door de lens van haar camera. Haar winnende project verheft een rouwproces tot kunst. De film is een ode aan haar geliefde vader.   

“Mijn papa was gepassioneerd door kunst, muziek en schoonheid. Hij leerde me dat als je met een open vizier naar de wereld kijkt, er schoonheid kan ontstaan op plekken en in situaties waar je die het minst verwacht. Nieuwsgierigheid is de mooiste eigenschap die ik van hem erfde.” Liefde en warmte worden tastbaar als Sarah Lederman vertelt over papa, Gilbert, die als een gids doorheen dit interview zal lopen.   

Sabbatjaar wordt lichtend pad 

Het komt niet als een verrassing dat de jonge Sarah kiest voor een opleiding aan een kunsthumaniora. Ze ontdekt dat ze voldoening haalt uit de creatie van film, theater en fotografie. Aan het einde van die middelbare studies besluit ze een sabbatjaar te nemen: een bepalende periode in haar leven.  

“In 2012 trok ik naar Israël om mijn familie te leren kennen en mijn identiteit te onderzoeken. Ik wilde begrijpen wat het betekent om Joods te zijn. Tijdens dat jaar groeide het belang van film maken. Ik vond het fascinerend en verbindend om mensen en culturen in beeld te brengen. Zo groeide mijn roeping: het capteren van schoonheid in alledaagse dingen, mensen beroeren via poëtische film, hun blik veranderen en meer begrip en openheid creëren. Zo wil ik bijdragen aan een betere wereld.” Je kan niet anders dan aanvoelen dat Sarah op deze manier de passie van haar vader eert en uitbreidt. 

Afscheid in beeld 

In 2020 neemt het leven een dramatische wending. Gilbert Lederman wordt getroffen door de spierziekte ALS. Twee jaar later wordt ze hem fataal. Ook in die periode grijpt Sarah naar haar camera. “Ik maakte beelden van mijn vader en zijn achteruitgang. Ik legde ook de momenten net na zijn dood vast en de rouwfase die toen startte.”  

Daarmee legt Sarah de fundering van het project dat ze voorlegt aan VOCATIO.  “Anderhalf jaar na het verlies van mijn vader, voelde ik de drang om een documentaire te maken over de cyclus van leven-dood-leven, over de vergankelijkheid en verderzetting van identiteit. Dit zal verweven worden met mijn persoonlijk verhaal: de nood om grip te krijgen op het leven en mijn kinderwens. De film bestaat ook uit beelden waar ik samen met mijn grootvader Max, de vader van mijn papa, de ervaring van verdriet, loslaten en herdenken onderzoek. De film wordt verteld vanuit mijn eigen standpunt. Zo neem ik de kijker mee in mijn innerlijke gevoelswereld. Dat is belangrijk voor mijn eigen rouwproces.” Bijwijlen blijkt dat een hele moeilijke opgave.  

Liefde en zelfzorg om door te gaan 

“Het is een uitdaging om met zorg en liefde voor mezelf te blijven creëren. Soms klinkt mijn innerlijke criticus erg luid en overroept hij mijn intuïtie. De selectie als VOCATIO-laureate heeft mij een enorme boost gegeven. Het heeft mij aangemoedigd om vaart te zetten achter dit filmidee en er een mooi afgewerkt resultaat van te maken. Het zal ervoor zorgen dat ik actieve stappen kan zetten in mijn rouwproces en nieuwsgierig kan blijven groeien als maker en als mens.”