Mathilde
Meert

Ter gelegenheid van de tiende verjaardag van het overlijden van haar moeder brengt schrijfster Mathilde Meert met haar roman een eerbetoon aan het personeel in de palliatieve zorg. Het is voor haar een manier om deze mensen, die een discrete maar belangrijke rol spelen voor degenen die op het punt staan deze wereld te verlaten, te eren. 

Een dubbel eerbetoon aan het leven 

Mathilde wil graag een eerbetoon brengen aan de mensen die haar moeder hebben gesteund en haar in staat hebben gesteld om waardig te sterven: de verpleegkundigen van de palliatieve zorg. "Ik wil graag hun verhalen horen en hun expertise over de begeleiding van het levenseinde, over de toegang tot zorg en over de ethische grenzen van levensbehoud. Dit fictief verhaal zal proberen een reis naar de dood in herinnering te brengen, met zijn portie geweld maar ook zijn momenten van vreugde en solidariteit.” 

Mathilde zal vervolgens een toneelstuk maken rond dit thema om het aan verschillende doelgroepen voor te stellen. 

Fictie tegen vergetelheid en rouw 

Mathildes inspiratie voor dit project komt uit het werk van de filosofe Vinciane Despret, die inventieve manieren voorstelt om na te denken over de relatie tussen de levenden en de doden, ver weg van het gebod om te rouwen en te vergeten. "In haar boek "Au Bonheur des morts" opent ze deuren en laat ze geesten binnen, om een bestaansvorm in ons leven te vinden, zonder een beperkende of mystieke visie op te leggen.” 

Het was ook na een sterfgeval dat Mathilde zich tot fictie wendde. "Geconfronteerd met stilte en verdwijning, vond ik een oplossing: uitvinden!  Ik volgde een master in creatief schrijven in Toulouse en verdiepte me in het schrijven van drama, wat een deur opende naar nieuwe werelden.” 

Als passie het overneemt 

Mathilde schreef al als kind: "Ik verzamel woorden die ik heb gehoord, onbekende woorden, herinneringen... En ik schrijf ze op in notitieboekjes. Mijn laboratorium is het blad papier. Woorden zijn mijn speeltuin, mijn geheime verzameling." 

Opgeleid als biologe moest ze haar angsten onder ogen zien voordat ze het pad van het schrijven durfde op te gaan: "Ik twijfelde aan mijn legitimiteit, want willen schrijven betekent een plaats willen innemen, iets te vertellen hebben of iets opeisen. En dat vereist net veel voorzichtigheid. Het is ook een vorm van engagement en respect tegenover het toekomstige publiek en mensen die niet het voorrecht hebben om te kunnen schrijven.” Mathilde volgt momenteel een professionele toneelopleiding.